Past Events

आपली दिवाळी पार्टी स्थानिक नियमावली पाळून शक्य तेवढ्या धडाक्यात १६० लोकांच्या उपस्थितीत संपन्न झाली. सर्व स्वयंसेवक आणि प्रायोजकांचे आभार. 

यंदा पहिल्यांदाच सुमारे २० टीनेजर उपस्थित होते हे विशेष. पुढील पिढीपर्यंत मैत्रीचे बंध निर्माण झालेत ही आनंदाची बाब आहे. 

विशाल कामत यांनी अमिताभ बच्चन च्या चित्रपटांवर आधारित Housie सादर करून धमाल उडवून दिली. गिरिधर धुमाळ यांनी Mentimeter वापरून एक परिचयात्मक खेळ घेतला. अश्विनी प्रधान यांनी दिवाळी आणि हॉंगकॉंगवर आधारित Kahoot प्रश्नमंजुषा सादर केली. महाराष्ट्र मंडळाचा वार्षिक अहवाल आणि जमाखर्च सादर करण्यात आला. राजश्री वाकडे यांच्या सौजन्याने अनेक प्रायोजकांनी बक्षिसे ठेवून कार्यक्रमाची शोभा वाढवली. आणि कलाकारांनी आपले नृत्य व्हिडिओ द्वारे सादर केले.

या वर्षी हिंदू मंदिराच्या नुतनीकरणाच्या कामामुळे गणेशोत्सव जरा नेहमीपेक्षा लहान प्रमाणात करावा लागला. तरीही चार वेगळ्या कार्यक्रमात सुमारे २३० लोकं समाविष्ट झाले. सोनल कुलकर्णीने पौरोहित्याची जबाबदारी पहिल्यांदा घेतली आणि उत्तमरित्या पार पाडली. लहान मुलांनी “स्वरवंदना” कार्यक्रमात यंदा पहिल्यांदा गायन सादर करून कार्यक्रमाची शोभा द्विगुणीत केली. 

जयराम परमेश्वरन् आणि सुश्रुत बक्षी यांनी मुलांना मार्गदर्शन केले आणि त्यांना साथ केली. 

पालवी बापट दाणी या हॉंगकॉंगमध्ये नवीन आलेल्या कसलेल्या कलाकार आहेत. त्यांचे गायन उपस्थितांचे कान तृप्त करून गेले. 

महाराष्ट्र मंडळ हॉंगकॉंगच्या सदस्यांनी सढळ हाताने केलेल्या मदतीने आपण हिंदू मंदिराला १५,००० HKD ची नूतनीकरणासाठी देणगी देऊ शकलो. 

गणेशोत्सव नेहमीसारखाच आनंदाने, उत्साहाने, सर्वांच्या सहकार्याने संपन्नं झाला. सर्व स्वयंसेवक, देणगीदार, कलाकार यांचे मनःपूर्वक आभार.

नाताळाच्या, चिनी नवनर्षाच्या आणि इस्टरच्या सुट्टीत तीन छोटेखानी हसत -खेळत मराठी वर्ग झाल्यानंतर पालकांच्या आग्रहाखातर आठवड्यातून एकदा ‘मराठी भाषा आणि अक्षरओळख’ वर्ग मे-जून २०२२ मध्ये संपन्न झाला. दोन महिने शनिवारी सकाळी वर्ग असला तरी (येणारे पाहुणे, ठरलेल्या पार्ट्या, सॉकर- नाच-टेनिस इत्यादि कारणांसाठी ) दांड्या मारणार नाही, गृहपाठ करायला मुलांना मदत करणार अशी उभयपक्षी बोलणी झाली. पालकांनी दिलेला शब्द तंतोतंत पाळला. 

आणि परवा सकाळी परिक्षा सुद्धा संपल्या की !!

आठवणीसाठी हा एक छोटा व्हिडिओ.

मुलं, मराठी भाषेविषयी आत्मियता बाळगणारे त्यांचे पालक आणि आपल्या लोकप्रिय शिक्षिका *प्रीती धोपाटे* यांचे मनःपूर्वक आभार. 

संयोजक आणि स्वयंसेवक : मुग्धा रत्नपारखी, सोनल कुलकर्णी, प्राजक्ता नायक

१ मे २०२२ रोजी हॉंगकॉंग येथे वास्तव्य असणा-यांनी इच्छापत्र का, कसे, कधी करावे हा कार्यक्रम संपन्न झाला.

सोनल कुलकर्णी आणि अमृता हर्डीकर या आपल्या वकील सदस्यांने सुमारे तीन तास सदस्यांच्या प्रश्नांच्या भडीमाराला शांतपणे उत्तरे दिली आणि क्लिष्ट भासणारा विषय सोपा करून सांगीतला. त्याआधी महिनाभर सोनल कुलकर्णी आणि मुग्धा रत्नपारखी, अमित वाकडे कार्यक्रमाच्या आखणीविषयी चर्चा करीत होते. सोनल कुलकर्णी यांनी आवर्जून आमंत्रित केलेल्या तज्ज्ञ पाहुण्यांने उपस्थितांचे उत्तम शंकानिरसन केले. संगीता कारेकर यांनी आपला अनुभव सांगीतला. सिद्धार्थ फडके यांनी तांत्रिक बाजू सांभाळली. प्राजक्ता नायक यांनी Flyer Design केले. 

We are deeply grateful to our guest Speakers Mr. Mark Kirkham and Ms. Bharati Manek for sharing the wealth of their insights and to Sonal Kulkarni for inviting them.

कार्यक्रमानंतर अंजली पेठे यांनी पुढाकार घेऊन एका Solicitor Firm शी संपर्क साधून सर्वांची वाट सुकर केली आणि त्यायोगे आता सुमारे ५५ इच्छापत्रे तयार होण्याची प्रक्रिया सध्या सुरू आहे. हृषिकेश दीक्षित यांनी वाटाघाटी पुढे न्यायला मदत केली. अनेक सदस्यांनी आपला अनुभव शेअर केला, आपल्या मित्रमंडळींनाही त्यात गोवले त्यामुऴे इतरांनाही मदत झाली. 

किती जणांचे हात एका उपक्रमाच्या पालखीला लागतात आणि मनावर घेतले तर आपण महत्त्वाची कामे कशी तडीस नेऊ शकतो याचे हे उत्तम उदाहरण. सर्वांचे मनःपूर्वक आभार आणि कौतुक. कोणावरही आकस्मिक मृत्युचा अवघड प्रसंग ओढवू नये, पण तरीही कायदेशीर बाबींची पूर्तता व्हायलाच हवी. आपण शक्यतोवर व्यवस्था नीट करून ठेवावी. 

एकमेंका सहाय्य करू, अवघे धरू सुपंथ !

‘कविता पानोपानी ‘ ह्या उपक्रमात यंदा ४७ प्रवेशिका आल्या. अनेकांनी अतिशय धडपड करून त्या पाठवल्या. आजारपणात किंवा नव्वा लागला असताना कोणी धडपड करून सहभागी होतील असे स्वप्नातही वाटले नव्हते. पण कोणी फार वर्षांनी कागदाला पेन टेकवलं आणि कोणी मुलांच्या मागे धोशा लावून त्यांच्याकरवी काम पूर्ण केले. कोणाला शब्दांशी, कोणाला उच्चारांशी, कोणाला अक्षराशी, कोणाला तंत्रज्ञानाशी काहीशी झटापट करावी लागली. पण मंडळी त्यात रमली… काही काळ सभोवतालचा अभूतपूर्व गोंधळ जरासा विसरली… कल्पकतेने, रसिकतेने, आपल्या कुठल्या कुठल्या सुहृद नातेवाईकांच्या आठवणीं समवेत, टपो-या अक्षरांसमवेत, सुंदर चित्रांसमवेत आपण ह्या उपक्रमात मनापासून सहभागी झालात.  

त्या निमित्ताने जुन्या- नव्या- परिचित- अपरिचित मराठी कवितांना उजाळा तर मिळालाच पण शीणलेल्या मनालाही मूठभर चैतन्य मिळाले. 

आणि एवढ्या थंडीत आपल्या भाषेची ऊब काय असते ती सर्वांनाच जाणवली. 

आज 21 फेब्रुवारी , जागतिक मातृभाषा दिवस, International Mother Languge Day. 

- मुग्धा रत्नपारखी, अध्यक्ष

८ जानेवरी २०२२ रोजी , महाराष्ट्र मंडळा ने  HKEOC समवेत एक माहितीपर कार्यक्रम आयोजित केला – “Are you protected from Discrimination”.  त्यावेळच्या स्थानिक नियमांनुसार तो कार्यक्रम प्रत्यक्ष न करता आल्यामुळे झूम (Zoom) वर झाला. कार्यक्रमाला साधारण ३५ कुटूंबे हजर होते.

“Equal Opportunities Commission(EOC)” च्या श्रीमती निरू विश्वनाथ ह्यांनी ह्या महत्त्वपूर्ण बाबीं विषयी अतिशय शांतपणे, सोप्या भाषेत सगळी माहिती दिली. विचारलेल्या प्रश्नांची उत्तरं दिली. कार्यक्रम परस्परसंवादी होता त्यामुळे इंट्रेस्टिंग झाला.

EOC is a statutory body responsible for implementing the Sex, Disability, Race, Family status discrimination ordinance in Hong Kong.

हाँगकॉंग मध्ये आल्यापासून, स्थानिक लोकं आपल्याशेजारी (बस , MTR इत्यादि) बसणे का टाळतात या पासून ते भाषेच्या अडसरामुळे सहजासहजी नोकरी न मिळणे. कार्यालय ,शाळा ,विद्यापीठ अशा ठिकाणी समावेशक वातावरण नसणे..अशा अनेक त्रासदायक घटना अनुभवास येतात. ह्यातल्या कुठल्या घटना ह्या ‘भेदभाव‘ ह्या श्रेणीत धरल्या जातात ? कुठल्या गोष्टींसाठी ‘न्याय’ मागितला जाऊ शकतो ? ह्याची माहिती निरू मॅडमने सविस्तर दिली.

आपल्यावर अन्याय होत असताना : तो सहन करणे, दुर्लक्ष करणे, हतबल होणे,आपापसात नुसतीच चर्चा करणे, ह्या पलीकडे जाऊन आपल्याला न्याय मागता येऊ शकतो ही बाब दिलासा देणारी आहे.

निरू मॅडम ने सांगितल्याप्रमाणे आपली तक्रार आधी ऐकली जाते. मग ती तक्रार ‘भेदभाव’ ह्या श्रेणी मध्ये ग्राह्य धरली जाऊ शकते का हे पडताळून त्याची नोंद केली जाते. पुढे शहानिशा करून त्यावर कृती केली जाते.

भेदभावाच्या घटनेच्या तीव्रतेनुसार आपल्या मानसिक आणि परिणामी शारीरिक आरोग्यावरही परिणाम होऊ शकतो. आपल्याला सामावून घेण्यात यावं म्हणून आपण स्वतःची जीवनशैली बदलायचा प्रयत्न करतो, भाषा शिकायचा प्रयत्न करतो. कितीही आटापिटा केला तरी शेवटी आपण वेगळे रहातो. 

आपापसातील छोटे छोटे भेदभाव बाजूला सारून एकजुटीने आपण भारतीय आहोत ही भावना ठेवून EOC च्या मदतीने न्याय मिळवू शकतो. महाराष्ट्र मंडळाने अतिशय उपयुक्त कार्यक्रम आणल्याबद्दल मंडळाचे आभार .

- श्रीनिधी डोंगरे

परवा दिवशी महाराष्ट्र मंडळ हाँग काँगचा गणेशोत्सव यशस्वीरीत्या पूर्ण झाला - यशस्वीरीत्या अशा करता म्हटलं, कारण सर्व सदस्यांनी पुरेपूर आनंद अनुभवला. गेल्या १.५ वर्षातील घडामोडींचा काही तास विसर पडला, भेटी-गाठी झाल्या, छान भारतीय पोशाख बाहेर आले, लहान मुलांना "आपली" माणसं म्हणजे कोण, "आपली माणसं" म्हणजे काय आणि "आपली संस्कृती" कशी वेगळी याचा अनुभव आला. गेल्या वर्षीपासून घरात आपण बोलतो ती भाषा घराबाहेर इतक्या मोठ्या प्रमाणावर ऐकू येणे हा मुलांसाठीच नाही तर मोठ्यांसाठीही दुर्मिळ अनुभव झाला होता. 

मंडळाचा "स्वरवंदना" हा वार्षिक संगीत सोहळाही उत्तम झाला, त्याविषयी कौतुकाचे शब्द अजूनही मंडळाकडे येणं थांबत नाहीये. प्रसन्न वातावरणात मंडळाच्या हौशी कलाकारांनी, आपल्या स्वतःच्या पात्रतेला सुयोग्य न्याय देत, २.५ - ३ महिने तालमी करून मनापासून आपली कला सादर केली. खूप कौतुक झालं. 

मी यावर्षी प्रथमच निवेदिकेची भूमिका केली आणि काही नवीन गोष्टी लक्षात आल्या. स्टेजवरच्या प्रत्येकाला भूमिकेनुसार प्रेक्षक हा वेगळा भासतो, त्याच्याकडून वेगळ्या अपेक्षा असतात. गायक-गायिका प्रेक्षकांकडून समेवर टाळी, नेमक्या लागलेल्या सुराला दाद, आणि चुकांना दिलदारपणे केलेली क्षमा शोधत असतात. वादक हे गायकाइतकेच कसलेले कलाकार असले तरी नेहमीच आपली गायकापुढे असलेली दुय्यम भूमिका नम्रपणे स्वीकारून, प्रेक्षकांकडून वादन-गायन या सहयोगासाठी दाद शोधत असतात, मात्र मनाच्या एका कोपऱ्यात कोणीतरी फक्त आपलं वादन ही कान देऊन ऐकावं अशी आशा करत असतात. निवेदकाला मात्र कार्यक्रम मार्गावर ठेवण्याचं कर्तव्य करत असताना काहीतरी वेगळंच दिसत असतं, समजत असतं. 

समोर बसलेल्या समुदायाचा सामूहिक मूड, कल, इच्छा अशा सर्व गोष्टी अचानक दिसायला लागतात आणि एकदम कळतं की ही सर्व माणसं कलाकारांविषयी अत्यंत चांगल्या भावना, सदिच्छा मनात ठेवून आहेत. बघा ना - कार्यक्रम चांगलाच असेल असा छान विचार मनात असल्याशिवाय एखादी व्यक्ती कार्यक्रमाला येणारच नाही! यावर्षी त्याचा पुरेपूर अनुभव घेतला. मंडळाचे प्रेक्षक होतेच खास - जवळ जवळ २ तास चाललेल्या कार्यक्रमात प्रत्येक क्षणी समरसून गेलेले प्रेक्षक मी पाहिले. सुरा-सुराला दाद, समेवर दिसलेली बोलकी देहबोली, निवेदनातल्या हलक्याफुलक्या क्षणांमध्ये चेहऱ्यांवर सहज उमटलेलं स्मितहास्य, उत्स्फूर्त असे अनेक वन्स मोअर, आणि कार्यक्रम झाल्यावर मुक्तहस्ते केलेली कौतुकाची उधळण - प्रेक्षक असावे तर असे! 

मंडळातील व्यासपीठावर संगीताचे कार्यक्रम हे सांगीतिक गुणवत्तेच्या मोजपट्टीवर किती खरे ठरतात या पेक्षा ते माणसांना किती जवळ आणतात हे महत्वाचं असतं असं मला वाटतं. समोर सादर केली जाणारी गाणी ही प्रेक्षकांना त्यांच्या समान असलेल्या रम्य भूतकाळात नेतात का, हा त्यातला एक महत्वाचा भाग ठरतो. प्रेक्षक हा समोर असलेला क्षण जगताना तितकाच जेव्हा आपल्या आठवणींमध्ये रमतो, तेव्हा कार्यक्रम चांगला होतो. त्याशिवाय आपल्या आजूबाजूला असणारे आपल्या आवडीचे आणि आपली भाषा बोलणारे परिचित, हवेत ओळखीचा पवित्र सुगंध, गुंतवून ठेवणारी; कानाला आनंद देणारी ध्वनी योजना, आणि डोळ्याला दिसणारे भारतीय रंगातले कपडे - हे आणि इतर अनेक डायमेन्शन असलेला परिपूर्ण अनुभव हा कार्यक्रम देतो. कार्यक्रमात घेतलेले फोटो आणि विडिओ हे कितीही आवडले तरी त्या फक्त तुटपुंज्या आठवणी असतात, आणि ते आवडले नाहीत तरीही ती फक्त क्षणचित्र आहेत, परिपूर्ण अनुभव नाही हे लक्षात घ्यावं लागतं.

एकंदर काय, सगळंच छान झालं यावर्षी आणि पुढच्या वर्षीचे लागलेले वेध हवेत दिसत आहेत! 

मंडळाचे आभार, कलाकारांचे आभार, फोटोग्राफर्सचे आभार, आणि प्रेक्षकांना जोरदार सलाम!

©️सौ. केतकी बक्षी